Sommige wandelingen zijn zo de moeite waard dat je er vier uur voor in de trein gaat zitten. Oké, dat zijn er niet veel, maar de AG Belgian Coast Walk is er wel zo eentje. Zoals de naam al zegt, gaat deze tocht langs de Belgische kust, van Knokke-Heist naar De Panne om precies te zijn. Er is keuze uit meerdere afstanden. Wie 10 kilometer voldoende vindt, maakt een rondje door De Panne. De wandelaars die 25 kilometer ideaal vinden, kunnen starten in Westende en daarvandaan een mooie route naar De Panne lopen. Vanuit Oostende vertrekken de sportievelingen die voor de 42 kilometer willen gaan. En dan heb je nog de fanatiekelingen zoals mijn wandelmaatje en ik. Wij wandelden op 21 mei 2022 de volledige 81 kilometer van Knokke-Heist naar De Panne.
De Coast Walk: langs de kust, niet alleen eroverheen
De route van de AG Belgian Coast Walk gaat langs de kust maar het aantal kilometers dat je daadwerkelijk over het strand gestuurd wordt, is heel beperkt. Eigenlijk waren het maar twee stukjes die waarschijnlijk korter waren dan ze leken. Door het zand en met de wind recht van voren is het toch duidelijk zwaarder wandelen dan in de luwte over verharde ondergrond! Ik vond het echter wel erg leuk om even zo vlak langs de zee te wandelen.
Het grootste deel van de route ging door de duinen en over boulevards. In de duinen was de route over grote delen vlak en verhard, maar hier en daar waren er ook wat beklimmingen en afdalingen door los zand. Veel variatie dus, maar ook af en toe best pittig.
Etappe 1: Knokke-Heist – Blankenberge, 8,7 km
Omdat de start niet bepaald naast de deur was, zijn we de dag van tevoren al afgereisd naar De Panne. Daarvandaan werden we, samen met nog een aantal busladingen vol wandelaars, ‘s morgen vroeg naar Knokke gebracht. De bus vertrok om 3 uur in de ochtend, dus dat was een korte nacht. Gelukkig waren we daardoor wel mooi op tijd bij de start, zodat we redelijk vooraan stonden en direct na het officiële startmoment konden vertrekken. Het was 4:26 uur…
Vol goede moed en met nog wat laatste restjes slaap in de ogen vertrokken we. Om na 3 kilometer al voor de eerste verrassing te staan: een open brug. Er was net een groot schip bezig de sluis bij Zeebrugge in te varen, dus dat ging wel even duren. Gelukkig was er een alternatieve route, maar dat betekende wel dat we ongeveer een kilometer extra moesten wandelen.
Met de extra kilometer was de eerste etappe nog steeds niet extreem lang. Wel hadden we inmiddels het eerste stuk strand erop zitten. Daarom was ik best blij met de wafel (met stukjes chocola!) en de kruidkoek die we op de rustpost kregen.
Etappe 2: Blankenberge – De Haan, 13,2 km
Inmiddels was de zon op en was het zo licht buiten dat ik helemaal niet meer het gevoel had dat het nog vroeg was. En toch was het pas net 6 uur geweest. Nu was het tijd voor de boulevard van Blankenberge en een rondje langs de jachthaven om vervolgens de duinen in te gaan. Via de boulevard van Wenduine ging het iets meer landinwaarts verder. Zo kregen we zowaar ook nog een bosrijke omgeving te zien! In De Haan werden we getrakteerd op een stadswandeling, want de rustpost lag bij een school midden in de stad. En weer werden we verwend: deze keer met een flesje AA-drink, een banaan en lekker granenbiscuits.
Etappe 3: De Haan – Oostende, 17 km
Vanuit De Haan kregen we weer een mooi pad door de duinen, gevolgd door een stukje strand. Oostende was al lange tijd in zicht, maar nu kwam het toch echt wel dichtbij. Eenmaal van het strand af bleek het echter nog een heel eind! En Oostende zelf is ook een plaats waar je niet zo snel doorheen bent. Degene die verantwoordelijk was voor het uitzetten van de route had hier wel extra zijn of haar best gedaan: we werden langs de haven geleid via een weg die heel toepasselijk de Wandelaarkaai heette. Daar moest ik wel even om lachen, toen ik dat straatnaambordje zag.
Verder was die omgeving niet zo grappig, veel bedrijven en weinig natuur. Gelukkig mochten we een stukje verderop nog even door een stadspark. Daarvandaan ging het verder door de stad naar de Wellington renbaan, waar de derde rustpost was ingericht. De derde etappe was de langste, maar aan het einde waren we wel al bijna halverwege. Een lekkere kop soep met een broodje en een flesje cola zorgden dat we weer voldoende energie hadden om op weg te gaan naar Westende.
Etappe 4: Oostende – Westende, 13,9 km
Wat staan er in Oostende toch veel appartementengebouwen langs de kust. Als je daar allemaal langs moet, ben je wel even onderweg. Daarna volgden meer duinen, meer stad (Middelkerke) en daarna weer duinen en boulevards. Bij vertrek uit Oostende was het inmiddels einde van de ochtend, de zon scheen en de temperatuur begon aardig op te lopen. Voor mij was dit alles de ideale combinatie om even in een dipje te raken. Gelukkig weet ik dat dat bij elke lange wandeling voorkomt en dat het (meestal) weer over gaat. En het helpt natuurlijk ook om te weten dat er in Westende weer wat lekkers klaarstond: een bordje pasta, een flesje AA en een honingwafel.
Etappe 5: Westende – Oostduinkerke, 15,3 km
Vol enthousiasme en energie door de stevige maaltijd vertrokken we richting Oostduinkerke. Ik was zelfs zo enthousiast dat ik een klein hoogteverschil in het pad niet zag en zomaar languit in het zand lag. Nu was ik er op dat moment niet aan toe om uit te rusten, dus ben ik maar gauw weer opgestaan om verder te lopen. Gelukkig was het zand lekker zacht. De route tussen Westende en Oostduinkerke ging wat verder van de kust af. In Nieuwpoort moesten we namelijk helemaal om de jachthaven heen. Dat voelt dan wel als een flinke omweg. Maar het was wel leuk om wat bootjes te kijken.
Na de haven ging de route nog een stukje langs de zee om vervolgens het land in te buigen. Een pad door een mooi duingebied bracht ons naar de volgende rustpost. Hier werden we verwend met een rijsttaartje. Daar keek ik al de hele dag naar uit! Daarnaast was er nog wat kwark om de beenspieren van de nodige eiwitten te voorzien en een pakje granenbiscuits.
Etappe 6: Oostduinkerke – De Panne, 12,9 km
De laatste loodjes. Normaal gesproken wegen die het zwaarst, maar wandelmaatje wist er nog even een flink tempo uit te persen. We gingen namelijk in de richting van een plek waar hij het altijd over heeft als hij daar in de buurt komt: de Hoge Blekker. De hoogste duin van België, dus dat leverde weer wat klimwerk op door het zand. Tegen de tijd dat we De Panne naderden, was de fut er wel een beetje uit. Het bereiken van de finish was dan ook eigenlijk wel het hoogtepunt van de dag. Daar kregen we een enorme medaille omgehangen en werden we weer voorzien van eten en drinken. Bovendien mochten we een T-shirt afhalen dat alleen de wandelaars die de finish haalden, kregen. Een shirt om trots op te zijn dus!
De Coast Walk was een mooie wandeling die op een aantal punten best zwaar is. De mooie omgeving en het prachtige weer maakten echter veel goed. De verzorging onderweg was uitstekend, ik heb het nog nooit zo goed meegemaakt. Complimenten voor de organisatie van de AG Belgian Coast Walk! Voor wandelmaatje was het de derde keer dat hij deze tocht liep. Voor mij was het de eerste keer, maar waarschijnlijk niet de laatste keer!
Meer lezen? Lees dan ook mijn andere berichten over wandelen!