Zaterdag 4 september stond in het teken van de Molse 60, een wandeltocht van 60 kilometer rond het Vlaamse Mol. Dat was voor mij een van de eerste wandelevenementen sinds het uitbreken van de coronacrisis. Na de eerste teleurstelling dat de Kennedymars van Sittard vorig jaar niet doorging, werd het al gauw gewoon dat niets meer kon. In Nederland is dat eigenlijk nog steeds zo, maar onze Belgische wandelcollega’s mogen wel al heel veel organiseren. Bijna volledig in de buitenlucht en met af en toe een mondkapje op, dat wel, maar dat mag de pret niet drukken.
Klaar voor de start!
Een goede voorbereiding is het halve werk, dus mijn vriend en wandelmaatje had de route naar de startlocatie goed uitgezocht. Bijna probleemloos kwamen we dus om zeven uur ‘s morgens aan op de parkeerplaats. Maar dan. We liepen in de richting waarvan we dachten dat de start zou zijn. Al snel stonden links en rechts op het pad rijen kaarsen opgesteld. Aan het einde stonden twee doedelzakspelers te spelen. Wat een ontvangst!
We liepen verder, ons afvragend waar die start nu bleef. Daar waren de eerste pijlen al, die de route aangeven. Dit kan niet kloppen, we zitten al op de route! We zijn maar doorgelopen, zonder ons officieel aan te melden. Inschrijven hadden we van tevoren al gedaan, maar het was wel fijn geweest om een startkaart te ontvangen en te kunnen genieten van de broodjes die uitgedeeld zouden worden.
Na acht kilometer frustratie over het missen van de start en zorgen om de geldigheid van onze deelname bereikten we de eerste controle- en bevoorradingspost. Daar bleek het missen van de start geen probleem te zijn. Het inschrijfbewijs, dat we eerder al via de mail hadden gekregen, bleek ook als startkaart te kunnen dienen. Na een lekkere banaan vervolgden we onze tocht met een heel wat geruster hart.
Twee keer 30 is Molse 60
Wandelen is een bezigheid waarvan sommige mensen zeggen dat je niet zo ver komt. Je gaat immers niet zo snel als wanneer je op de fiets of in de auto zit. Zestig kilometer is echter een afstand waarmee je nog eens ergens komt! De Molse 60 blijft toch in de buurt van Mol, want de route is verdeeld in twee lussen van respectievelijk 28,5 en 31,5 kilometer. De eerste lus is met behulp van twee controle/bevoorradingsposten in drie delen gesplitst en de twee lus in maar liefst vijf delen. Zo worden de afstanden tussen de rustpauzes steeds korter en dat is goed voor de motivatie. Hoewel je steeds vermoeider wordt, is die kortere afstand toch steeds nog wel te doen.
De inwendige mens
Wandelen doe je niet alleen. Je buik gaat ook mee. En die wil met enige regelmaat voorzien worden van vers proviand. Dat hebben de mensen van de Molse 60 goed geregeld. Bij elke controlepost was er iets anders te eten en te drinken: bananen, mueslirepen, sportdrank, soep met een broodje en als klap op de vuurpijl was er een rijsttaartje. Alleen al daarvoor loop je die afstand! Een compliment hiervoor voor de organisatie.
Achtergrondmuziek
Tegelijk met de Molse 60 was er nog een ander evenement: het Legacy Festival. De hele middag werd onze wandeling daardoor muzikaal begeleid door techno en house. Oké, wat mij betreft past dat totaal niet bij het genieten van de natuur, maar we moesten het er maar mee doen.
De beste afsluiting
Het is heel ongezond, ik weet het, maar onderhand wel bijna een traditie: een lange wandeldag afsluiten met iets heerlijk slechts zoals fastfood of een pizza. Deze keer kozen we voor een McDonald’s op de route naar huis. Zo was meteen de uitgezweette zoutvoorraad weer op peil dankzij de frietjes en de vochthuishouding weer in balans dankzij de halve liter cola. Light, dat dan weer wel.
Volgend jaar weer een Molse 60! Of niet…
De route was mooi en de organisatie was prima geregeld, dus volgend jaar weer, zou je zeggen. Helaas is de timing dan niet zo goed. De Molse 60 was dit jaar in september omdat hij uitgesteld was vanwege corona. Volgend jaar is hij weer op het gebruikelijke moment, namelijk eind april. En dat is precies een week na de Kennedymars van Sittard. Ervan uitgaande dat die in 2022 weer doorgaat, heeft die voorrang. En een week later weer zo’n lange tocht is niet iets waar mijn benen en voeten blij van worden. Dus helaas was dit niet alleen mijn eerste maar waarschijnlijk ook mijn (voorlopig) laatste Molse 60.
Meer lezen over wandelen? Dat kan hier!