Wandelen doe ik al heel lang maar het was er nooit van gekomen om dat vier dagen achter elkaar te doen, niet in georganiseerd verband in ieder geval. Tot deze zomer. Bij wijze van vakantie heb ik de Vierdaagse van de IJzer gewandeld: vier routes van 32 kilometer in het westen van Vlaanderen. Het was een mooie ervaring en zeker voor herhaling vatbaar!
Doelstellingen van de Vierdaagse van de IJzer
De Vierdaagse van de IJzer is niet zomaar een wandeltocht, maar een tocht met een doel. Drie doelen zelfs. Ten eerste moet de vierdaagse “de band tussen Defensie en de samenleving versterken door militairen en burgers samen te brengen tijdens een gemeenschappelijke, sportieve inspanning” (volgens de website vierdaagse.be). Opvallend was inderdaad het grote aantal militairen tussen de in wandelkleding gestoken sportievelingen. Dat zie je bij andere tochten zelden.
Bij ongeveer 30 kilometer ligt voor mij de grens tussen een aangename wandeling en een pittige tocht. Als je dan ziet dat die militairen daar een zware rugzak bij dragen, schoenen dragen waarvan ik me afvraag of ze nu echt wel voor het wandelen gemaakt zijn en bij elk weertype in dezelfde lange broek lopen, dan kan ik daar alleen maar respect voor hebben.
Een tweede doel is het op een respectvolle manier herdenken van “de gesneuvelden van de beide wereldoorlogen, in het bijzonder zij die vielen op de slagvelden in de Westhoek tijdens de Eerste Wereldoorlog”. Elke dag was er bij een begraafplaats een herdenking gepland. Nu heb ik deze moeten missen omdat ik steeds veel te vroeg op de locatie was, maar toch was dit een niet te missen onderdeel van het programma.
Het laatste doel is “de wandelaars op een aangename manier laten kennismaken met de historische en toeristische waarde van de Westhoek en de zuidwestkust”. Wat mij betreft is ook dit zeker geslaagd. Het was mijn eerste bezoek aan West-Vlaanderen en ik heb er goede herinneringen aan overgehouden.
Dag 1: Oostduinkerke
De eerste dag stond in het teken van zon, zee en strand. Nou ja, alleen die laatste twee dan. De zon hebben we die dag niet gezien. Vrij snel na vertrek bracht de route de wandelaars naar de duinen. De mooie natuur zorgde meteen voor een goede stemming. Dat is maar goed ook, want halverwege begon het te regenen. Eerst alleen wat gemiezer, maar eenmaal op de boulevard van Nieuwpoort aangekomen werd het een aardige plensbui. Gelukkig hield die niet de rest van de dag aan, want er volgde nog een stuk ploeteren door het zand van de duinen. Een zware maar mooie afsluiting van de eerste wandeldag.
De organisatie had voor de deelnemers een lekker soepje geregeld om bij te komen van de eerste dag wandelen. Na de regen keek ik daar echt naar uit. Ik had de informatie vooraf echter niet goed doorgenomen en daardoor kwam ik er pas achteraf achter dat het garnalensoep was. Vandaar het vreemde smaakje… Niet bepaald mijn favoriet dus, maar goed, als opkikkertje was het welkom.
Dag 2: Diksmuide
De route vanuit Diksmuide kenmerkte zich door veel weilanden en bijzondere plaatsnamen (Moskou, Vladslo). Deze dag deed het weer beter zijn best en lukte het om de dag door te komen met enkel een miezerbuitje. Omdat het mijn eerste vierdaagse was, was ik erg benieuwd naar hoe mijn voeten en benen het zouden doen op de tweede dag. Gelukkig ging alles goed. Dat zal mede te danken zijn geweest aan de nieuwe wandelschoenen die ik twee maanden geleden kocht. Op advies van de winkel een maat groter dan mijn oude. Dat merk ik vooral aan de tenen: alle nagels zijn nog in orde en van blaren is er nog geen spoor.
Dag 3: Poperinge
De derde dag was de meest indrukwekkende. De route liep vanuit Poperinge naar het zuiden, tot net over de Franse grens. Het begon gemoedelijk met een weg langs het water en tussen weilanden. Maar toen verscheen het eerste bordje met de tekst “modderige doorgang”. Hoewel er een alternatieve route was aangegeven, koos ik toch voor het blubberpad. En dat heb ik geweten. Laat ik het zo zeggen, niet alle modder is op dat pad achtergebleven. Niet alleen de modder vormde een uitdaging, maar ook de hoogteverschillen. Op de eerste twee dagen waren die er niet veel, maar op dag drie des te meer.
Ondanks de zwaardere tocht was er ‘s avonds nog energie over om naar het strand te wandelen. En tijdens dat stukje lopen kreeg ik mijn eerste en enige blaar. Gek genoeg leken de benen het juist elke dag beter te gaan doen. Misschien kwam dat door de dagelijkse portie fast food en ander slecht eten dat mijn wandelmaatje en ik als beloning naar binnen werkten.
Dag 4: Ieper
De laatste dag was echt een dag om bij te komen van de eerste drie. Geen zand, geen modder en geen hoogteverschillen maar wel een mooie omgeving om doorheen te wandelen. Net als op dag drie was het heerlijk wandelweer. Eigenlijk vond ik het wel jammer dat we weer naar huis moesten. De tocht werd afgesloten met de uitreiking van een medaille voor mijn verzameling wandel-aandenkens. Nog even snel een T-shirt gekocht als extra herinnering aan deze Vierdaagse van de IJzer en toen hup, de auto in. Op naar de volgende wandeltocht.