In de afgelopen jaren heb ik een aantal tochten van 70 tot 80 kilometer gewandeld. En eigenlijk vind ik die afstand meer dan voldoende. Toch heb ik me ertoe laten verleiden eenmalig de 100 km Dodentocht in Bornem te gaan proberen. Ik zeg bewust ‘proberen’ en niet ‘doen’, want ik had op dat moment geen idee of het me zou lukken. Het bleek van begin tot eind een uitdaging te zijn, die al begon bij de inschrijving.
Snel inschrijven
De laatste editie van de Dodentocht die doorging voor corona, was de 50e editie. Wandelmaatje wilde toen meedoen, maar viste achter het net. Het bleek in korte tijd uitverkocht te zijn en hij was te laat. Daarom zaten we nu allebei direct bij de start van de inschrijving klaar. Wij waren niet de enigen. De website was niet berekend op de grote belangstelling en liet het dan ook steeds afweten. Na een tijdje haakte wandelmaatje af, die was ergens aan het wandelen en liet het verder aan mij over. Uiteindelijk, na zeker drie kwartier proberen, had ik ons allebei ingeschreven. En toen bleek dat het helemaal niet nodig was geweest om zo snel in te schrijven. Uiteindelijk duurde het nog een paar maanden tot de limiet van 13.000 deelnemers was bereikt.
Uitdaging nummer 1: het weer
De zomer van 2022 zal de boeken ingaan als eentje met bijzonder veel zon en weinig regen. Niet zo vreemd dus dat de Dodentocht precies tijdens een hittegolf viel. Vanwege deze hoge temperaturen werd besloten de tocht in te korten van 100 naar 63,6 kilometer. Dat leidde tot veel verontwaardigde reacties bij de deelnemers. Eerlijk gezegd zag ik wel wat op tegen het wandelen bij 35 graden, dus ondanks dat ik heel teleurgesteld was, vond ik het ook weer niet zo heel erg.
Uitdaging nummer 2: de reis naar Bornem
De startlocatie in Bornem is prima te bereiken met de trein. Daarom stonden wij al om vier uur in de middag op het station, ruim op tijd om om negen uur in de avond aan de start te staan. Het eerste deel van de reis verliep prima. Toen we in Leuven voor het laatste deel van de reis op de trein naar Bornem stapten, bleek die al vol wandelaars te zitten. Maar wat begon als een gezellige reis richting een mooie wandeling, eindigde als een zenuwslopende poging om in Bornem te komen en dat liefst ook nog op tijd.
Niet lang na vertrek van de trein stopte hij namelijk weer. Er stond een defecte trein op het spoor voor ons. We konden geen kant meer op. Uiteindelijk werden we op station Wespelaar-Tildonk uit de trein gezet met de mededeling dat er bussen zouden komen om ons verder te vervoeren. En daar stonden we dan, nog ruim 40 kilometer van Bornem verwijderd. Inmiddels was het zes uur ‘s avonds. Met een grote groep wandelaars stonden we langs de kant van de weg te wachten op de beloofde bussen. Die niet kwamen.
Een deel van de groep besloot zich in een lijnbus te proppen, maar die zat al snel vol en ging bovendien niet helemaal naar Bornem. Een paar anderen belden een taxi en waren ook weg. Sommige mensen hadden familie in de buurt die ze kon komen halen. Inmiddels waren we weer een uur verder. Ik begon net de hoop te verliezen dat we Bornem nog zouden bereiken, toen een paar mensen een taxi hadden gevonden waarin nog ruimte over was. Wandelmaatje en ik konden mee en zo bereikten we Bornem toch nog.
We moesten nog onze startkaart ophalen en de bagage inleveren. Daarvoor moesten we eerst nog een tijdje in de rij staan. We waren niet de enigen met vertraging! De organisatie werkte echter lekker efficiënt waardoor we om twee minuten voor het officiële startschot aan de twee kilometer lange wandeling naar de start konden beginnen. Nu tellen die eerste twee kilometers ook mee in het totaal, dus voor mijn gevoel waren we toen echt gestart. Eenmaal bij het echte startpunt aangekomen, konden we achteraan aansluiten bij de mensen die wel op tijd klaarstonden. Het duurde blijkbaar ruim een kwartier voor iedereen op weg was.
Uitdaging nummer 3: de Dodentocht
Laat starten betekent achteraan aansluiten. Als er dan zoveel mensen meewandelen, is het moeilijk om je eigen tempo aan te houden. Bij kleine wegversmallingen kwam de groep al snel bijna tot stilstand. Daarom hebben we een groot deel van de eerste kilometers langs de randen van de weg doorgebracht om maar zoveel mogelijk mensen voorbij te kunnen gaan. Uiteindelijk duurde het tot ongeveer halverwege de tocht voordat de groep zover uiteengevallen was dat er voldoende ruimte was om prettig te kunnen wandelen.
De Dodentocht is ruim voorzien van rustposten. In het begin elke tien kilometer, tegen het einde zelfs elke vijf kilometer. We werden daar goed voorzien van eten en drinken, zoals een rijsttaartje, wafels, peperkoek, soep en heel veel water. Het eerste deel van de tocht was het wel dringen bij de bevoorrading, het bijvullen van de waterflessen en de toiletten. Maar het was allemaal wel netjes geregeld.
Van de route heb ik eerlijk gezegd niet veel gezien. Het was het grootste deel van de tijd donker. Wel heb ik gemerkt dat we af en toe onverhard liepen, een extra uitdaging in het donker. We begonnen met een rondje door Bornem zelf, daarna ging het naar Branst, Hingene, Wintam, Ruisbroek, Breendonk, Lippelo, Opdorp, Sint-Amands en weer via Branst terug naar Bornem. Onderweg zagen we onder andere het mooi verlichte kasteel d’Ursel in Hingene en kwamen we langs het geografisch middelpunt van Vlaanderen, tussen Lippelo en Opdorp.
Even voor negen uur in de ochtend bereikten we de finish. Het was op dat moment nog niet extreem warm, dus uiteindelijk hebben we zo goed als geen last gehad van de hittegolf. Het was zelfs wel makkelijk dat we ‘s nachts gewoon door konden wandelen gekleed in korte broek en T-shirt. Nu restte ons nog een laatste uitdaging: na een nacht niet slapen wakker blijven tot het bedtijd was. Dat bleek een van de lastigste dingen van deze tocht!
Dodentocht-light
Hoewel het alles had van een echte Dodentocht, was het toch niet helemaal echt. Doordat ik maandenlang had verwacht een tocht van 100 km te gaan doen, voelde de 63,6 kilometer bijna aan als een korte wandeling en het ging me dan ook relatief gemakkelijk af. Ik ben nu wel in het bezit van een mooie medaille en het bijbehorende diploma, maar het voelt niet alsof ik het echt verdiend heb. Volgend jaar ga ik dus opnieuw een poging wagen en dan hoop ik wel de 100 km te kunnen volbrengen!
Meer lezen? Lees dan ook mijn andere berichten over wandelen!