In Nederland heeft het georganiseerde wandelen lange tijd grotendeels stilgelegen. Nu de coronamaatregelen steeds verder versoepeld worden, komt het langzaam weer op gang. Een mooie tocht die daardoor weer door kon gaan, is de Geuldalwandelmarathon, georganiseerd door wandelvereniging Vilt. Ik liep de 42 kilometer van Vilt naar Epen en terug.
Toch nog een beetje corona
Hoewel de Geuldalwandelmarathon wel doorging, was hij toch anders dan anders. Gebruikelijk was dat je ‘s morgens vroeg met een bus naar Hauset werd gebracht, waar de wandeling in de buurt van de bron van de Geul startte. Vervolgens liep je 42 kilometer langs of in de buurt van de Geul terug naar Houthem. Dit jaar werd er echter een rondje gelopen: van Vilt via Schin op Geul en Gulpen naar Epen en terug. Starten vanuit Epen was ook mogelijk.
Op zich vond ik dit prima. Het bespaarde je een busreis en de routes van de heen- en terugweg waren voldoende verschillend om niet het gevoel te hebben dat je heen en weer aan het lopen was. Toch hoop ik dat het volgend jaar weer een lijnwandeling wordt. De natuur tussen Hauset en Epen is ook zeker de moeite waard en het zou fijn zijn daar volgende keer weer doorheen te mogen lopen. De route van dit jaar was echt de route van de hekjes en de poortjes. Ik heb niet vaak ergens gewandeld waar er zo veel van deze dingen op het pad kwamen!
Vilt – Epen
Het eerste deel van de route begon rustig. Vanuit Vilt ben je zo in Valkenburg, waar de gevolgen van de overstromingen in juli hier en daar nog zichtbaar waren. De route liep over soms smalle paadjes, gedeeltelijk langs de Geul en door bosrijk gebied naar Schin op Geul.
Na Schin op Geul ging het verder naar Gulpen. Hier werd iets meer van de beenspieren gevraagd want het terrein werd steeds heuvelachtiger. Eenmaal in Gulpen was het even goed opletten. Ik volgde de gele pijlen en bevond mij opeens op de route terug naar Schin op Geul. Dat was niet de bedoeling, ik moest eerst nog naar Epen. Hoewel de rustpost was ingericht in een café met een groot terras en voorzien was van een grote vlag van de organisatie, had ik hem toch over het hoofd weten te zien.
Gelukkig stond er een groep wandelaars rond de bewegwijzering voor het juiste vervolg van de tocht zodat ik toch kon zien waar ik zijn moest. Richting Epen dus. Halverwege passeerde ik een dame die zich vertwijfeld afvroeg of ze wel op de juiste route zat. Er waren zo weinig andere wandelaars te zien. Ze liep echter dezelfde tocht als ik, dus ik kon haar geruststellen. Maar het zegt wel iets over hoe druk (nou ja, rustig dus eigenlijk) het op de route was.
Epen – Vilt
Na die eerste 21 kilometer was het hoog tijd om met een drankje bij te komen op de rustpost. Een glas cola doet het altijd goed onderweg, voor wat extra energie. Het eerste deel van de wandeling was me goed afgegaan, dus ik begon vol goede moed aan de tweede helft. Tot Gulpen liep dat best nog wel lekker. Maar toen ging de weg opeens weer flink omhoog. En niet voor een kort stukje. Nu ken ik de omgeving van Gulpen wel enigszins dus ik wist wat me te wachten stond, maar ook dan is het best zwaar. Het leverde echter wel mooie uitzichten op.
Eenmaal voorbij Schin op Geul leek het allemaal weer wat relaxter te worden. De wandelaars werden nog even getrakteerd op een mooi uitzicht op kasteel Schaloen bij Valkenburg. Daarna ging het met een boog om het kasteel heen het dorp in. Aan het einde van Valkenburg waren er nog maar twee kilometer te gaan. Dat lijkt niet veel. De route liep echter steil omhoog. Nog even een laatste test of de benen het nog aankunnen! En het is gelukt, maar met moeite, moet ik zeggen. Bovenaan de heuvel stond gelukkig een mooi bankje om even op uit te rusten.
Nog een paar honderd meter en daar was alweer de finish. Helaas waren er dit jaar geen stickers beschikbaar, dus het wandelboekje blijft een beetje kaal. Wel heb ik weer een mooie 41,8 kilometer kunnen bijschrijven.