Zoals zo veel mensen zei ik na het lopen van mijn eerste Kennedymars van Sittard dat dat één keer maar nooit meer was. De eerste week daarna kon ik niet op schoenen lopen door de zere voeten en ook de stijve spieren waren geen pretje. Wat ik toen niet kon weten, was dat de eerst volgende twee Kennedymarsen niet door zouden gaan vanwege corona. Dat was nou ook weer niet de bedoeling! Na een week was ik er namelijk al uit dat ik dit toch wel vaker wilde doen, maar dan met minder voetproblemen achteraf. Op 16 april 2022 kon ik dan eindelijk gaan proberen of dat zou gaan lukken.
De dag begon goed. Een beetje vroeg, dat wel, want de start was om 5 uur ‘s morgens. Ik begon de wandeling met een groepje van vijf personen. Het was ideaal wandelweer. Eerst was het nog koud en donker maar toen de zon eenmaal op was, ging de temperatuur snel omhoog. De route ging vanuit Sittard via Nieuwstadt naar de eerste rust even buiten Koningsbosch. Hier kregen we het traditionele paasei. Zoals altijd wordt de Kennedymars van Sittard op de zaterdag voor Pasen gehouden, vandaar.
Daarna ging het via Maria Hoop en Posterholt (bijna) naar mijn huis in ‘t Reutje. Dat was dus een ideale locatie om even te pauzeren. Er stond een stuk vlaai klaar in de koelkast dus dat was goed bijkomen. Wel jammer was het dat we op dat moment nog maar met zijn drieën waren: eentje was al afgevallen met een pijnlijke enkel en een ander ging liever met een wat lager tempo verder.
We hadden er inmiddels dertig kilometer op zitten en het ging heel goed. Na de pauze ging het nog steeds lekker, maar ik begon al wel de eerste tekenen van vermoeidheid te bespeuren. We gingen verder naar Montfort, Brachterbeek en Maasbracht. In Maasbracht volgde opnieuw een pauze. Met al bijna 45 kilometer in de benen lukte het daarna niet zo goed meer om op gang te komen. Dat we een saai stuk langs een grote weg en over een brug over de Maas moesten doen, hielp ook niet echt. Gelukkig waren de volgende twee plaatsen waar we doorheen kwamen, Wessem en Thorn, leuke plaatsjes om te bezoeken.
In Thorn was nog even tijd voor een pauze, in de wetenschap dat er een zwaar stuk zou volgen. Een van ons groepje ging er alleen vandoor, die liep liever wat sneller. Nog maar met zijn tweeën liepen we België in en daar ging de route een flink stuk langs het water. Daar was het erg warm en zonnig. Gelukkig stond er wel een lekker windje, dat maakte het iets beter te doen. We kwamen langs Kessenich, Ophoven en Maaseik. Daar staken we de grens weer over richting Roosteren. Op dat punt was ik er helemaal klaar mee. Eigenlijk wilde ik niet verder lopen, maar ja, als je al zo ver bent gekomen (ruim 60 kilometer) dan geef je niet op als je fysiek nog in staat bent verder te lopen. Gelukkig kreeg ik voldoende steun van mijn wandelmaatje.
Na Roosteren volgde Dieteren en vlak daarna Susteren. Het einde komt in zicht! Nog even een lang stuk langs een saaie weg naar Nieuwstadt, daar dwars door het dorp en dan Sittard in. De route door Sittard liep vooral via bedrijventerreinen dus dat was niet heel aantrekkelijk. Maar eigenlijk zag ik nauwelijks nog wat er om me heen gebeurde. Ik was vooral bezig de ene voet voor de andere te zetten in de hoop dat ik snel de rode loper voor de finish zou zien verschijnen.
Wat erg opviel tijdens deze Kennedymars, was dat de mensen die langs de kant stonden het evenement vooral leken te gebruiken als excuus om gezellig met elkaar op straat alcohol te drinken. Er werd weinig aangemoedigd. Dat is toch jammer, want enthousiast publiek kan het net wat makkelijker maken om door te gaan.
Toen de finish eindelijk in beeld kwam, was ik behoorlijk opgelucht, het was weer gelukt! Mede dankzij de mensen die ons langs de route en bij de finish stonden op te wachten, dank hiervoor! Na 15,5 uur wandelen hadden we de 80 kilometer volbracht en was ik slechts twee blaren rijker. En weer dacht ik dat ik dat nooit meer zou doen. Deze keer duurde dat gevoel echter maar een dag. Nu kijk ik al weer uit naar de Belgian Coast Walk in mei!
Meer lezen? Lees dan ook mijn andere berichten over wandelen!