Van alle grote wandeltochten die ik tot nu toe heb meegemaakt, is de Nacht van Gulpen eigenlijk wel de meest bijzondere. Deze tocht van 70 kilometer wordt grotendeels in groepsverband gewandeld en gaat door het heuvelachtige gebied rondom Gulpen (Limburg). Op 18/19 juni van dit jaar deed ik voor de tweede keer mee, samen met mijn wandelmaatje, en weer vond ik het fantastisch.
Mini-nacht
Al voor de start zit de sfeer er goed in. Iedereen verzamelt op een centrale plek in Gulpen, waar de muziek al speelt en ook de finishboog al klaarstaat voor de volgende dag. Eerst moet er echter nog iets belangrijks gebeuren: de wandelaars van de mini-nacht komen zo binnen. Om de jeugd warm te maken voor de wandelsport, is er speciaal voor deze groep voorafgaand aan de Nacht van Gulpen een tocht van 7,5 kilometer. Alles gaat net zo als bij de grote tocht, alleen hoeven de kinderen wat minder kilometers af te leggen. Het is mooi om te zien hoe enthousiast die jongelui over de streep komen en hoe trots ze zijn op hun medaille!
Voor de start van de Nacht van Gulpen
Wandelmaatje en ik waren ruim op tijd voor de start aanwezig in Gulpen, dus we hebben genoeg meegekregen van de feestelijke sfeer rondom de start. We hadden een zitplaats gevonden op een stenen muurtje vlakbij de start, zodat we alles goed konden overzien. Nadat we daar ongeveer een uur gezeten hadden, wilden we niets liever dan zo snel mogelijk op weg gaan, want zo’n muurtje blijkt dan toch niet zo comfortabel om te zitten! Gelukkig begon wel de temperatuur wat te dalen. Overdag lag die nog rond 34 graden, maar inmiddels was het ‘slechts’ 29 graden.
De eerste 5,5 kilometer
Tegen 22:30 uur was het zover. Iedereen ging in het gelid staan om de startceremonie bij te wonen. Na een korte toespraak klonk het Limburgs volkslied en daarna: het startschot! Als eerste vertrokken de baanleiders. Deze mensen geven het tempo aan en iedereen wordt geacht achter ze te blijven lopen. Het gevolg is dat iedereen in een lange sliert achter elkaar aan wandelt, 420 deelnemers in totaal. Overigens was het voor mijn wandelmaatje een bijzondere dag: hij ging voor de 20e keer van start voor de Nacht van Gulpen. Door Corona heeft hij daar drie jaar naar uit kunnen kijken.
We begonnen met een kort maar krachtig rondje. Vrijwel meteen liepen we de Gulperberg op. Voor mij is wandelen rondom Gulpen synoniem aan veel stijgen en dalen. Dat bleek maar weer tijdens deze eerste lus! Gelukkig waren we nog fit en was het goed te doen. Ongeveer een uur later waren we al terug in Gulpen en kregen we de eerste snack: een lekker stuk fruit.
De eerste echte lus
En toen begon het echte werk. De volgende lus was bijna 30 kilometer lang en ging vooral via landwegen langs een aantal dorpen. Het was het grootste deel van de tijd donker dus veel van de omgeving hebben we niet gezien. Wat we wel gezien hebben, is een vuurspuwer. Die stond op twee plekken langs de route zijn kunsten te vertonen. Dat is een mooie afleiding onderweg, net als alle muziek en enthousiaste mensen die zelfs midden in de nacht nog hier en daar langs de route stonden. Ongeveer halverwege kregen we bijna drie kwartier rust. Genoeg tijd om een paar broodjes te eten en het vochtpeil terug op orde te brengen.
Samen verder
Inmiddels zat de helft van de route erop. Dat betekent dat het, na nog een lange pauze, tijd werd dat de wandelaars zich aansloten die liever maar 35 kilometer wilden wandelen. In een flink gegroeide groep vertrokken we voor een lus van 25 kilometer. Wat mij opviel, was dat er nu veel minder te beleven was langs de kant van de weg. Blijkbaar lagen alle volgers met muziekauto’s nu toch eindelijk in bed. Halverwege was er weer een pauze met koffie, thee, frisdrank en broodjes. Ondanks dat het natuurlijk heel belangrijk is om voldoende te eten tijdens zo’n lange wandeling, had ik daar toch wat moeite mee. Volgende keer toch maar chocola meenemen! Vanwege de warmte durfde ik dat deze keer niet aan.
Tot slot
Na de derde lus waren we weer terug in Gulpen. Er resteerde nog 10 kilometer. Deze afstand mocht iedereen in zijn eigen tempo afleggen. We vertrokken weer gezamenlijk, maar de groep viel snel uiteen. Sommige mensen hadden het zwaar en deden het wat rustiger aan. Anderen dachten dat het een wedstrijd was (wat absoluut niet zo is) en wilden graag als eerste aankomen. Wandelmaatje en ik kozen voor de meer relaxte optie: als bijna laatste starten en lekker in ons eigen tempo doorgaan.
Twee kilometer voor de finish werden we nog even getrakteerd op een Schrobbelèr, een lekker shotje alcohol waarmee we de laatste beklimming van de Gulperberg helemaal aankonden! Even later wandelden we de finish over en konden we de stempel in ons wandelboekje laten zetten en een mooi aandenken in ontvangst nemen. Bij de eerste deelname is dat een schoentje, waar een plaatje onder gehangen kan worden. Bij elke volgende deelname volgt een nieuw plaatje, zodat de ketting steeds langer wordt. Op naar de 3e voor mij en de 21e voor wandelmaatje!
Meer lezen? Lees dan ook mijn andere berichten over wandelen!