Enthousiast gemaakt door mijn wandelmaatje werd ik in januari 2020 lid van een wandelvereniging. En op 23 januari 2022, inderdaad: twee jaar later, wandelde ik voor het eerst mee met een tocht van deze club. Deels omdat ik alleen in de weekenden kan wandelen en de club tochten vaak doordeweeks organiseert, maar vooral door corona duurde het zo lang. Nu kon het eindelijk en ik heb de kans gegrepen! Samen met mijn wandelmaatje wandelde ik alle drie de lussen waar de Wintertocht uit bestond, in totaal 27 kilometer.
Eerste lus: 10 kilometer
De start was in Gellik (B). De eerste lus ging eerst een stukje door het dorp, om vervolgens het bos in te duiken. Ik vind het heerlijk om in het bos te wandelen, dus hier werd ik blij van. Ergens halverwege kwamen we wat huizen tegen, maar verder was het vooral veel natuur en onverharde paden. Af en toe was het even uitkijken voor de modderplassen die natuurlijk altijd midden op het pad liggen en nooit ernaast, maar we hebben ze goed weten te ontwijken. Voor we het wisten, waren we dan ook weer terug bij de start.
Tweede lus: 10 kilometer
Hoewel de laatste meters van de eerste lus langs dezelfde route gingen als de eerste meters van de tweede lus, zijn we toch netjes teruggelopen naar de start. Daar hebben we een rondje om het bord ‘inschrijving’ bij de ingang gemaakt om vervolgens onze weg te vervolgen. De tweede lus liep zelfs nog meer door het bos dan de eerste lus. Bij tochten door dit soort omgevingen is het vrij gebruikelijk dat mijn broekspijpen onder de modder komen te zitten. Tijdens deze lus is het me echter gelukt om zo hard in de modder te stappen dat er meer modder aan de binnenkant van mijn broekspijp zat dan aan de buitenkant. Een nieuwe ervaring!
Derde lus: nog 7 kilometer wandelen
De eerste 20 kilometer waren goed verlopen. Het was dan ook heel goed wandelweer: geen wind, geen regen, geen zon, niet te warm, net niet te koud. Die laatste 7 kilometers konden er dus ook nog wel bij. Maar die bleken zwaarder te zijn dan verwacht. Dat de route grotendeels verhard was, was het probleem niet. Zo konden de schoenen wat van de eerder verzamelde modder kwijtraken. Het ging een heel stuk langs het kanaal, wat op zich een welkome afwisseling was na al die bomen. Het was er echter koud! En de vermoeidheid begon bij ons allebei toe te slaan. Als je dan ver voor je nog mensen ziet wandelen in een richting die voor je gevoel van de finish af gaat, dan lijkt het opeens nog heel ver. We stapten echter dapper verder en zo wisten we toch nog de eindstreep te halen.
Zoals altijd sloten we onze wandeling af met een kleine verwennerij: een flink stuk vlaai voor mij, een broodje voor het wandelmaatje en een lekker glas cola voor ons allebei. Na 27 kilometer lopen hebben we dat wel verdiend, vind ik!